Po szaleństwie ostatniego, grudniowego warsztatu przyszedł czas na pozamykanie, pooglądanie z bliska różnych trudnych zagadnień, z którymi zmierzaliśmy się dotąd w zabawie. Dziś jest czas na to, aby poodpowiadać sobie na pytania, które nasuwają się po zestawieniu naszej ankiety. Przypomnijmy, obszary, które wydały się nam najtrudniejsze są to: narkotyki, picie alkoholu przez rodziców, przemoc rówieśnicza i samotność.
W zasadzie to tylko hasła i nic z nich nie wynika, dopóki ich nie uszczegółowimy.
Co miały na myśli osoby je piszące? Dziś musimy dojść do sedna i nazwać nienazwane. Trudne, prawda?
Dzielimy się na trzyosobowe grupy i w każdej z nich wybieramy jeden problem do opracowania. Karolina, Kamila i Kamil M. zajmują się alkoholizmem w rodzinie młodego człowieka.
Dawid, Kamil P., Wojtek wybierają przemoc rówieśniczą.
Kasia, Sara i Klaudiusz zajmują się samotnością.
Zostaje temat narkotyków, dziś go odpuszczamy, będzie okazja… (20.01.2016 idziemy do teatru na sztukę „My dzieci z dworca zoo”)
Każda grupa ma za zadanie rozpisać w trzech aspektach obrany problem:
-zachowanie, (co to jest?, w czym przejawia się trudność?, jakie konkretne zachowania składają się na to zjawisko?)
-trudność, (jakie emocje wywołują w młodym człowieku poszczególne zachowania?)
– zmiana, (co musiałoby się stać, aby takiego problemu nie było? Co musiałoby się stać, aby sobie z nim poradzić?)
Praca jest bardzo trudna, długa – skojarzenia, niechciane przypominajki, myśli…
Wynik jest naprawdę powalający – wnikliwość godna studentów psychologii (Pan Maciek coś o tym wie, bo pracuje też ze studentami). Kilka efektów naszej pracy poniżej:
Problem alkoholu w domu rodzinnym
Przemoc rówieśnicza
Samotność
Z każdej grupy delegowane są osoby do dwóch pozostałych, tak, aby przedstawić swoje przemyślenia, uzupełnić je o opinie innych, tłumaczyć i podojaśniać, co miała grupa na myśli używając jakiegoś sformułowania. W ten sposób powstają kompletne rozważania.
Zauważamy, że tym, co we wszystkich problemach jest wspólne to: strach, wstyd, poczucie bezradności – bardzo trudne do przejścia, dla każdego a co dopiero dla dziecka!
Optymistyczne, że uznaliśmy, iż o tym wszystkim czasami można opowiedzieć, najłatwiej i najczęściej jakiemuś koledze czy koleżance.
Nasuwa się duże pytanie: czy ja jestem taką osobą, do której ktoś mógłby przyjść z takimi problemami, czy widzę osoby, dla których byłbym/byłabym wsparciem?
Wiedząc, że zmiana jest możliwa, gdy zrobi się pierwszy krok i przerwie tajemnicę, kolejne pytanie: Czy wzmacniam w sobie i innych odwagę by przełamać milczenie?
Jedna z grup przygotowała historię – horror o alkoholizmie w domu. Słuchamy… Mocne, odważne! – Gratulacje.
Druga część warsztatu to przybliżenie przez Pana Maćka struktury filmy, scenariusza i formy, jaką jest fotostory. Jasno z tego wynika, że pracy czeka nas dużo więcej niż się spodziewaliśmy….
Pan ma, o czym opowiadać, ponieważ dla Rzecznika Praw Dziecka tworzył takie historie.
Oglądamy z dużym zaciekawieniem, na czym ta technika polega, jakie są efekt pracy nią. Mamy możliwość pytać Pana Maćka o poszczególne etapy działania, co i jak należy zaplanować, co jest do przejścia a co lepiej sobie odpuścić.
Podoba się nam pomysł na fotos tory. Teraz czas na scenariusz. Dzisiejszy warsztat wiele poukładał, pokazaliśmy sobie sami, o co nam chodzi, co jest sednem, osią, teraz będziemy tworzyć.
Projekt „Kalejdoskop” realizowany jest Przez Fundację Mederi w ramach programu „Obywatele dla Demokracji” finansowanego z Funduszy EOG
